ΚΑΛΟ ΚΑΙΡΙ!!!!!

Ηλιόλουστο πρωινό Κυριακής, στα τελευταία του Ιούνη. Μετά από καιρό είπα να κάνω μια ανάρτηση γιατί κουράστηκα να κρατάω μέσα μου τόσα πράγματα. Μια ντουλάπα, ένα λαμπατέρ κομοδίνου, το κομοδίνο και ένα κρεβάτι. Ένα δωμάτιο και ένα άρωμα. Γυναικείο. Το μπουκαλάκι του αρώματος είναι προσεκτικά τοποθετημένο πάνω στο κομοδίνο, δίπλα στο λαμπατέρ. Το κρεβάτι είναι διπλό, αγορασμένο από το ιΚΕΑ όπως και όλα τα άλλα μέσα στο δωμάτιο. Αν αποφασίσω να σηκωθώ, ίσως να φτάσω να κλείσω το λαμπατέρ και να ξαναβάλω το καπάκι στο άρωμα, ώστε να περιορίσω την επίδραση του αρώματός σου στην ψυχολογία μου. Ίσως και όχι. Γυρνώ και εκεί που θα έπρεπε να ξαπλώνεις δεν υπάρχει τίποτα άλλο από ένα μεγάλο κενό σε σχήμα λατινικού ερωτηματικού. Αν δε βρω τις απαντήσεις που ψάχνω θα πρέπει να αρκεστώ στις ερωτήσεις που πεθαίνουν πριν καταφέρω να τις εκφράσω. Το αίμα έχει παγώσει πάνω στα σεντόνια και τα μαύρα κεριά που κυκλώνουν το κρεβάτι δεν έχουν ανάψει από το Πάσχα του '07. Τρία μικρά πουλιά φτερουγίζουν μέσα στο δωμάτιο συμβολίζοντας την αδυναμία μου να γράψω κάτι πιο πρωτότυπο. Και όμως. Υπάρχει μια ρωγμή. Μια τόση δα ρωγμή που όταν την είδα πρώτη φορά νόμιζα ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ό,τι περίσσεψε από την προχθεσινή συζήτηση. Γιατί κανείς δε μιλάει πλέον. Αν κάτι περίμενα, είναι μία λέξη. Μια λέξη που να αρχίζει από α και να τελειώνει σε ω. Και να χωράει όλα τα γράμματα όλων των αλφάβητων όλων των γλωσσών, της γραμμικής β περιλαμβανομένης. Μάλλον μάταια.