ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΓΙΑ ΟΠΑΔΟΥΣ(με iq<3, δηλαδή για όλους μας εκτός απ' τον Τσαρ...)

Καλοκαίρι. Τα πουλιά κελαηδούν, τα δέντρα περιμένουν να ξεραθούν και ο Τάδε περιμένει τη σέντρα του νέου πρωταθλήματος. Ο Τάδε (ήρωας της ιστορίας για όσους δεν κατάλαβαν), νέος, γύρω στα... δεν έχει σημασία, και με αρκετό ελεύθερο χρόνο,ξοδεύει γύρω στις 240 ώρες την εβδομάδα ασχολούμενος με την αγαπημένη του ομάδα. Ας την πούμε Αναγέννηση Τρούφας Ισπανικής Αμφίεσης από εδώ και μπρος καλούμενης ΑΤΙΑ. Η κατηγορία στη οποία αγωνίζεται η ομάδα, καθώς και η περιοχή στη οποία εδρεύει μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, καθώς μας ενδιαφέρει αποκλειστικά ο Τάδε.
Ο Τάδε, λοιπόν, την έπεφτε στη βεράντα του σπιτιού, όπου ζούσε με τους γονείς, τον αδερφό, τη γιαγιά και ένα Ινδικό Χοιρίδιο, και, καθότι μεσημέρι, έλιωνε από την αφόρητη ζέστη του Ιούλη σε μια σαιζ-λογκ με μία παγωμένη, πριν από μερικά λεπτά, μπύρα στο χέρι. "Αντε γαμώ το μπελά μου να περάσει το σκατοκαλόκαιρο, να αρχίσει το γαμωπρωτάθλημα" ήταν η σκέψη που με πολύ μεγάλο κόπο έκανε κάθε 9 περίπου δευτερόλεπτα. Και κάπου στη 17η επανάληψη αυτής της σκέψης την είδε. Στεκόταν ακριβώς απέναντί του,(λογικά στο απέναντι μπαλκόνι αν και δεν είμαι πολύ σίγουρος) φορόντας ένα καυτό σορτσάκι και ένα από αυτά τα ξώπλατα και ξώβυζα που δεν ξέρω πως τα λένε. Ήταν γύρω στα 19, ξανθιά και με αρκετά ωραίο σώμα. Ο Τάδε μόλις την είδε έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Παράτησε τη σιέστα και πλησίασε στα κάγκελα του μπαλκονιού του για να τη δει καλύτερα. Η κοπέλα(που απο εδώ και πέρα θα αποκαλούμε το Μωρό)αντιληφθηκε την κίνηση του και του έσκασε ένα χαμόγελο από εκείνα που υπάρχουν μόνο σε διαφημίσεις οδοντόκρεμας. "Σαν το χαμόγελο της Μόνα Λίζα" μονολόγησε ο Τάδε, αν και δεν είχε καμία ιδέα για τι πράγμα μιλούσε...

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ...