ΑΛΟΥΜΙΝΙΟ

Δυό βήματα ανάμεσα στα δέντρα και μερικές βαθιές ανάσες.. Πρίν απο λίγο, έπλυνε το προσωπό του και ικανοποίησε την ανάγκη του για νερό, μετά την "ημίχρονη" πεζοπορία.
Πόσο ωραία αίσθηση ήταν να περπατά κανείς στο δάσος με τόση παρέα γύρω του..? Τόση ζωή, κι αυτός μόνος να φωνάζει συνθήματα χωρίς να τον ακούει κανείς..
Έκανε ζέσταμα.
Έπρεπε να 'ναι έτοιμος για το γήπεδο.
Πολλές Δευτέρες, ξυπνούσε, κι όλη μέρα δεν μιλούσε σε κανένα, όχι τίποτα απλά δεν του βγαινε φωνή. Έτσι πήρε την απόφαση μια μέρα πρίν απο κάθε μάτς να ανεβαίνει περπατώντας στην πηγή του ΜπαρμπαΓιώργη και να τραγουδά σ'όλη τη διαδρομή που διαρκούσε κοντά στα 45 λεπτά. Και όντως είχε αποτελέσματα. Πέντε Κυριακές τώρα, τα δινε όλα στη κερκίδα μα το λαρύγγι του δεν τον πρόδιδε πιά.
Ξάπλωσε στο ΠΡΑΣΙΝΟ να ξεκουραστεί, αφήνωντας το βλέμμα του στον συννεφιασμένο ουρανό. Μια μικρή καφετιά αράχνη ανέβηκε στο μικρό του δάχτυλο. Έφερε το χέρι του στο στήθος, την κοίταξε και αναρρωτήθηκε:
Είναι δυνατόν?
Στον καρπό του, τον φορούσε εδώ και 4 μέρες. Μόνο που τα τελευταία τρία χρόνια είχε πείσει τη γριά μάνα του, να φτιάχνει ένα διαφορετικό "Μάρτη". Η κόκκινη κλωστή είχε χάσει τη θέση της...
Το αεράκι που τον δρόσιζε άρχισε να ψυχραίνει ενώ τα σύννεφα συνέχιζαν το ταξίδι τους με γοργότερο ρυθμό. Ήταν ώρα να πάρει το δρόμο της επιστροφής. Ακούμπησε την αράχνη στο έδαφος και σηκώθηκε. Η σακούλα ήταν τώρα γεμάτη, πράγμα αρκετά εύκολο μετά απο μια μέρα που όλοι παρατούν τα "σκουπίδια" τους στο δάσος.
Πήρε ακόμα ένα, τό βαλε μέσα και άρχισε να κατηφορίζει πριν τον προλάβει η ΘΥΕΛΛΑ.
Είναι δυνατόν?
Σε λιγότερο απο μισή ώρα είχε κατέβει την πλαγιά, έβαλε τη σακούλα στον κάδο ανακύκλωσης, έβγαλε απο την τσέπη του τον πράσινο μαρκαδόρο κι έγραψε:
Είναι δυνατόν ο ιστός της να ναι έξι φορές πιο δυνατός?